Povodom nedavnog predavanja na arhitektonskom simpoziju u Mariboru arhitekt Aleš Prinčič objasnio je da je ishodište njegove arhitekture čovjek i da on projektira za čovjeka. To je već nekih dvjesto godina, otkada Bog više nije centralna referenca, posve logično ishodište. Ali promatramo li zavodljive fotografije primjera Prinčičeve arhitekture, koji izgledaju kao brižno planirane apstraktne kompozicije boja i tekstura, postavlja se pitanje kakvog to čovjeka Prinčič ima na umu kad projektira.